Halk arasında farklı fraksiyonları da olsa da yaygın olarak bilinen bir hikâye vardır. Bu hikâyeye göre eskiden hayvanlarla yolculuk yapıldığı zamanlarda bir yerden bir yere giden kervan sakinlerinden birinin cinsel dürtüleri azmaya başlar. Ne yapsa ne etse bir türlü bir türlü kendini kontrol etmeyi başaramaz. Birden aklına bindiği hayvanla birlikte olma fikri zihninde belirir. Kervan giderken ve kimseye görünmeden nasıl yapacağını düşünürken bir ip vasıtasıyla bu işi yapma aklına gelir. Kimseye çaktırmadan niyetini gerçekleştirmek üzere hayvanın arkasına yönelirken kervandaki diğer yolcular tarafından görülür. Kervan sakinleri yaptığı bu işten dolayı adamı yermeye kınamaya başlarlar. O kadar insanın içinde rezil olan adam bu durumdan kurtulmak için bir çare düşünmeye başlar. Hemen işi kurtarmak ve kendini mazur göstermek için birden Beni şeytan kandırdı ben ona uydum demeye başlar. Bunun üzerine herkes şeytana kızmaya adama hak vermeye başlarlar. Hikâye ya, bunun üzerine şeytan dayanamaz insanlara görünür ve derki; Ben insanlık var olduğundan beri kötülük planlarım ama senin bu yaptığın şimdiye kadar benim aklıma bile gelmemiştir.
Kuran-ı Kerim imtihana tabi canlıların yaptığı bir kısım hatalardan, işlediği günahlardan bahseder. Devamında ise, bu canlıların işledikleri günah ve hatadan sonra sergiledikleri bazı davranışları anlatır. Genel hatlarıyla bu davranışlara baktığımız zaman üç grup olduğunu görürüz. Birinci davranış günah işleyip akabinde hatasını anlayan insan tipi. Buna en güzel örnek Musa a.s ve yunus a.s dır. İkinci insan tipi ise, günah işlediği halde günahını kabul etmeyen insan tipi(Bakara/206). Üçüncü olarak ise günahı işlemesinin sebebini bir başkasına yükleyen insan tipi(Araf/16-17). Bu hafta üçüncü davranıl olan günah veya hata işledikten sonra suçu başkasına yükleyen insan davranışını konu edineceğiz.
Allah-u Teâlâ tarafından beşer olarak yaratılan insan, beşerliğin gereği olarak birçok acizliği de bünyesinde barındırmıştır(Nisa/28). Bu acizlikler den biride bilerek veya bilmeyerek günah işlemek dürtüsüdür. Günah istenmeyen lakin gerek yaratılış, gerekse dünya imtihanının bir doğal parçası, insanın acizliğinin bir yansıması olarak kabul edilmiştir. İnsanlar günah işleme meyline karşı birçok ayette uyarılmış olmalarına rağmen, günah işleyenler kınanmış, lakin hiçbir zaman tövbe kapıları yüzlerine kapanmamıştır.
Böyle bir iltimasa rağmen Dün olduğu gibi bugünde bazı İnsanlar kendi istekleri-tercihleri sonucu işledikleri hataların günahların müsebbibi kendilerini görmek yerine suçu hep başkana yükleyerek işin kolayına kaçmıştır. Kendi günahıyla yüzleşip, hatasını anlayıp pişman olmak yerine, acizliği seçerek, onun yüzünden bunun yüzünden günah işledim demeyi tercih etmiştir. Bu şekildeki savunmaların arkasına sığınırken de kaş yaparken göz çıkardığımızın farkına da varamıyoruz. Böyle mazeretlerin arkasına sığınırken kendimizi düşürdüğümüz durumu göz ardı ediyoruz. Bir bakıma ben akılsız olduğum için veya aklımı kullanamadığım için başkasının aklıyla hareket ettim diyoruz.
Başta da dediğimiz gibi her insan günah işleyebilir. Önemli olan işlediğimiz günaha sahiplenip onunla yüzleşebilmek. Günah işledikten sonra tekrar Allah-u Teâlâya yönelebilmek. Bu yönelişin nasıl olacağı Ali İmran suresi 135 ayetinde şöyle dile getiriliyor. Yine onlar, çirkin bir iş yaptıkları yahut nefislerine zulmettikleri zaman Allah'ı hatırlayıp hemen günahlarının bağışlanmasını isteyenler -ki Allah'tan başka günahları kim bağışlar- ve bile bile, işledikleri (günah) üzerinde ısrar etmeyenlerdir.
Allah-u Teâlâ şeytanı görmemize müsaade etmediği için aslında çok şanslıyız. Yoksa bizlerin yapıp yapıp sorumluluğunu şeytana yüklediğimiz günahlar yüzünden, Allah-u âlem şeytanın bize görünmediği dakikayı bırakın saniye bile olmazdı. Şeytan belki de bu benim aklıma gelmedi, şu aklıma gelmedi demekten yorulduğu kadar, insanlara vesvese vererek kandırmada yorulmayacaktı.
Şeytan bu dünyada kendisine atfedilen suçlamalara cevap veremiyor olabilir. Lakin ahrette, Allahın huzurunda yüzleştiğimiz ve şeytan; "Rabb'imiz! Onu ben azdırmadım, fakat o derin bir sapkınlık içindeydi." (Kaf/27) hitabına, İnşallah muhatap olan insanlardan olmayız.