Bazen durup düşünüyorum…
Hayatı, yaşadıklarımızı, geldiğimiz noktayı…
Zaman zaman bir boşluk hissi kaplıyor içimi.
Öyle anlar geliyor ki, sanki hayat gözümün önünden film şeridi gibi geçiyor ama ben anlamıyorum.
Ne zaman buraya geldim?
Hangi yolları yürüdüm?
Hangi hayaller yarım kaldı, hangileri gerçek oldu?
Zaman tuhaf bir şey. Bazen ağır aksak ilerliyor, bazen göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor.
Çocukluk günlerimizi hatırlıyoruz mesela; sokaklarda koştuğumuz, hayal kurduğumuz, küçük şeylerle mutlu olduğumuz o saf zamanları…
Sonra bir bakıyoruz, yetişkin olmuşuz, kaygılarımız artmış, hayat bizi bir yerlere sürüklemiş.
Çocukken “büyümek” hayalini kurarken, büyüdüğümüzde çocukluğumuza özlem duyuyoruz.
Belki de hayatın tam içindeyken onu anlamak zor. İnsan geçmişe baktığında, olayları bir bütün olarak görüyor ama yaşarken fark edemiyor.
Bazen kayıplarımız öğretiyor bize hayatı, bazen başarılarımız.
Bazen de sıradan bir an, hiç ummadığımız bir şekilde aklımıza kazınıyor.
Hayatın anlamını ararken belki de en büyük hata, onu fazla sorgulamak. Çünkü anlam, her anın içinde gizli.
Sevdiklerimizle içtiğimiz bir bardak çayda, sabahın serinliğinde derin bir nefes aldığımızda, bir çocuğun kahkahasında ya da içimizi ısıtan bir şarkıda…
Anlam, yaşadıklarımızda saklı.
Belki de yapmamız gereken tek şey, hayatın içinden akıp giderken farkında olmak.
Her anın değerini bilmek, yaşarken hissetmek…
Çünkü film şeridi gibi geçen bu hayat, bir daha geri sarılmıyor.